Podpis elektroniczny składa się z dwóch rodzajów kluczy: publicznego i prywatnego. Są to liczby całkowite o określonej bezpiecznej długości. Stanowią one podstawę istnienia możliwości składania podpisu elektronicznego i gwarantują jego bezpieczeństwo.
Użytkownik podpisu elektronicznego musi być pewny, że jest jego jedynym posiadaczem, dlatego tworzenie i dystrybucja kluczy musi być zorganizowana w ten sposób, aby taką pewność mu zapewnić. Ma to istotne znaczenie ze względu na specyfikę klucza prywatnego, który jest tajny i może znać go tylko osoba, do której jest przypisany. Udostępnia on możliwość korzystania z podpisu, dlatego tak ważne jest aby nie był nigdzie udostępniony ani wystawiony na ingerencje osób nieupoważnionych. Osoba fizyczna odpowiada za swój podpis elektroniczny. Dokumenty opatrzone tym podpisem tworzą bowiem skutki prawne. Klucz może być wygenerowany osobiście, albo utworzony w urzędzie certyfikacyjnym, gdzie wykorzystuje się do tego karty mikroprocesorowe z krypto procesorem lub sprzętowe moduły kryptograficzne. Jest to urządzenie, za pomocą którego przesyła się wygenerowane klucze na kartę mikroprocesorową, skonstruowane jest to tak, aby nikt nie mógł przechwycić klucza prywatnego.
Klucz publiczny, zgodnie ze swoja nazwą nie jest tajny. Musi być on publicznie udostępniony gdyż w przeciwnym razie nikt nie mógł by przesłać informacji, ani zweryfikować tożsamości osoby do której podpis elektroniczny należy.
Istotne znaczenie gdy składamy podpis elektroniczny jest środowisko w którym tego dokonujemy. Ważne jest by było ono bezpieczne. W tym celu należy upewnić się czy system operacyjny oraz program do weryfikacji i tworzenia podpisu jest bezpieczny. Ma to znaczenie gdy chcemy mieć 100% pewności, że podpisywany przez nas obraz dokumentu jest dokładnie tym dokumentem który chcemy podpisać.
